Join #noblamenoshame
‘’Had je die foto maar niet moeten maken’’, ‘’Je ging toch zelf weer met haar praten op Snap?’’, ‘’Ik snap niet dat je hem vertrouwde…’’, ‘’Ik zei nog: stuur nooit een naaktfoto!’’.
Deze beschuldigende opmerkingen zijn een vorm van victim blaming. Wist je dat 64% van de mensen die seksueel misbruik meemaken hier niet over durven vertellen omdat zij zich schuldig voelen?
Door victim blaming kunnen schuldgevoelens ontstaan of verergeren en gaat de dader vrij uit. Daarbij kan de angst voor victim blaming ervoor zorgen dat iemand niet durft te vertellen over een ervaring met online seksueel misbruik. Een dader of pleger van online seksueel misbruik kan gebruik maken van de angst om iemand te dwingen om bijvoorbeeld meer foto’s te sturen of te dwingen tot seks.
Daarom moet victim blaming stoppen en heeft WTFFF!?, in samenwerking met jongeren die online seksueel misbruik meemaakten, de no blame, no shame-campagne gemaakt.
''Ik was bang dat mijn ouders heel boos zouden worden, maar het tegenovergestelde gebeurde.''
‘’Ik was bang dat mijn ouders heel boos zouden worden, maar het tegenovergestelde gebeurde. Ze vonden het heel erg dat ik hier zo lang alleen mee had rondgelopen.’’ “Op mijn dertiende ontmoette ik online via Twitter een jongen. We hadden leuke gesprekken en na een tijdje contact, werd ik verliefd op hem. Hij woonde verder weg dus hebben we veel geskyped. Nadat hij mijn vertrouwen had gewonnen, vroeg hij via WhatsApp om een naaktfoto. Na twijfelen en een belofte dat hij ook een naaktfoto zou sturen heb ik als eerste de foto gestuurd. Helaas had hij er verkeerde bedoelingen mee en heeft de foto rondgestuurd in een groepsapp genaamd ‘hoertjes en sletjes’. Ik werd samen met andere meisjes - waarvan hun foto ook ongevraagd doorgestuurd was - aan deze groepsapp toegevoegd. Ik werd uitgelachen en lastiggevallen. Gelukkig hield dit snel op, maar ik durfde het aan niemand te vertellen. De schaamte en de schuldgevoelens hielden me tegen. Heel lang ben ik bang geweest dat ik weer lastig gevallen zou worden of dat de foto ineens ergens op zou duiken. Pas na twee jaar heb ik het via een brief aan mijn ouders verteld. Ik was bang dat mijn ouders heel boos zouden worden, maar het tegenovergestelde gebeurde. Ze vonden het heel erg dat ik hier zo lang alleen mee had rondgelopen. En steunden mij ontzettend met liefde en geruststellende woorden. Die steun van mijn ouders: de bevestiging dat het niet mijn schuld was en dat ik het niet meer alleen hoefde te doen, dat was precies wat ik nodig had. Het enige wat ik dacht was: had ik het ze maar eerder verteld ❤️. Dat is ook wat ik anderen mee wil geven: als je online seksueel misbruik meemaakt dan is het niet jouw schuld en hoef jij je niet te schamen. Daarom doe ik mee aan deze campagne van WTFFF!?. Ik join #noblamenoshame.” - Merel
‘’Door de verwijtende reacties op school en in mijn omgeving heb ik heel lang gedacht dat het inderdaad mijn schuld was.’’
“Tien jaar geleden gingen de foto’s die ik in vertrouwen naar een jongen had gestuurd de hele school en de scholen in de omgeving rond. Ik kwam in een soort achtbaan terecht: ik kreeg Whatsapp-berichten, werd gebeld door onbekende nummers en werd in allerlei groepsapps gegooid. Hier werd al het lelijks wat je je kunt bedenken over mij gezegd. Op school werd ik continu nagekeken of nageroepen. Ook de leerkrachten en de rector wisten niet wat ze ermee moesten. Iedereen zag mij als de schuldige en gaf mij het gevoel dat ik mij moest schamen. Niemand keek naar degene die mijn foto’s ongevraagd had doorgestuurd. Ondertussen had iedereen de foto gezien, die maar voor één andere persoon bedoeld was. Het voelde alsof mijn lichaam niet meer van mij was. Dat gevoel is heel lang gebleven. Door de verwijtende reacties op school en in mijn omgeving heb ik heel lang gedacht dat het inderdaad mijn schuld was. Jarenlang drukte ik het weg en sprak ik er niet over. Pas toen ik hulp zocht, begon ik te praten. Toen was er ook eindelijk iemand die tegen mij zei dat het niet mijn schuld was en dat ik mij niet hoefde te schamen. Net als veel anderen worstel ik nog steeds met de schuldgevoelens, maar langzaam groeit het besef dat ik niet schuldig ben. Dit geef ik ook anderen graag mee. Daarom doe ik mee aan deze campagne van WTFFF!?. Ik join #noblamenoshame.” – Rosanne
''Heel lang heb ik gedacht dat het ook mijn eigen schuld is''
‘’Heel lang heb ik gedacht dat het ook mijn eigen schuld is, omdat ik te veel heb meegewerkt. Die schuldgevoelens ervaar ik soms nog steeds. Steeds meer komt het besef dat ik bang was, dat er daardoor dingen gebeurden die ik niet wilde en dat deze behandelaar dit wist.’’ ‘’Ik heb sinds ongeveer zeven jaar een eetstoornis die onder andere is ontstaan door trauma’s uit mijn jeugd. Op een gegeven moment werd de combinatie tussen de zelfmoordgedachten en mijn eetstoornis zo erg dat ik ben opgenomen in een crisiscentrum en daar werd behandeld. Ik had daar een begeleider die op verschillende manieren over mijn grenzen heen ging. Hij wist dat ik daar verbleef vanwege mijn anorexia en gaf aan dat hij wel zou beoordelen of ik dik was en dat ik hem een foto moest sturen. Telkens als ik een foto stuurde zei hij dat ik te veel kleding aan had en dat hij het daardoor niet kon zien. Uiteindelijk zei hij dat hij het alleen kon zien als ik naakt was. Ik heb hem de foto gestuurd. Toen ik niet meer in de crisisopvang verbleef, is hij ook bij mij thuis geweest. Hij drong aan op een massage, waarop ik meerdere keren zei dat ik dit niet wilde. Hij heeft mij uiteindelijk toch gemasseerd en er zijn meer dingen gebeurd die ik niet wilde. Nu zie ik dat deze begeleider misbruik heeft gemaakt van mijn kwetsbare positie. Hij wist dat ik voor een eetstoornis in de opvang zat en heeft daar misbruik van gemaakt. Hij heeft misbruik gemaakt van mij. Heel lang heb ik gedacht dat het ook mijn eigen schuld is, omdat ik te veel heb meegewerkt. Die schuldgevoelens ervaar ik soms nog steeds. Steeds meer komt het besef dat ik bang was, dat er daardoor dingen gebeurden die ik niet wilde en dat deze behandelaar dit wist. Met mijn verhaal hoop ik duidelijk te maken dat je uit angst soms anders handelt dan je zou willen. Dit maakt (online) seksueel misbruik niet jouw schuld. Als je seksueel misbruik meemaakt, dan ben je niet alleen. Het is niet jouw schuld en je hoeft je niet te schamen. Ik join #noblamenoshame’’. – Anna
‘’Door erover te praten en door onder andere therapie ben ik sterker geworden. Ik zie nu dat het niet mijn schuld was.’’
“Ik was 14 toen ik in contact kwam met een volwassen man. Hij zei dat hij 15 was. Door de gesprekken die we hadden, werd ik verliefd op hem. Hij gebruikte lieve woorden en ik voelde me mooi en speciaal. Na een tijdje vroeg hij of ik een naaktfoto wilde sturen. Dit heb ik toen gedaan, want ik was verliefd op hem en ik dacht hem te kunnen vertrouwen. Kort nadat ik de foto’s had gestuurd werd hij afstandelijker en kouder. De lieve woorden en fijne reacties kwamen vanaf dat moment alleen nog nadat ik een foto stuurde. Vier jaar later, toen ik 18 was, kwam ik er samen met een vriendin achter dat hij een volwassen man is. Iemand die bewust in gesprek gaat met kinderen, met het oog op online seksueel misbruik. Het bleek dat hij zijn account en de foto’s van zijn slachtoffers deelde met meerdere mannen. Ik was er kapot van en ik vertrouwde niemand meer. Ik heb er lang over gedaan om mijn gevoel van vertrouwen een beetje te herstellen. Verliefdheid, flirten, contact met jongens: alles wat normaal is als je jong bent, ging niet meer. Door erover te praten en door onder andere therapie ben ik sterker geworden. Ik zie nu dat het niet mijn schuld was. Ik was 14 en er is misbruik van mij gemaakt. Dit was niet mijn schuld of iets waar ik mij voor zou moeten schamen. Omdat ik dit ook aan anderen mee wil geven en omdat ik hen wil behoeden voor online seksueel misbruik, doe ik mee aan deze campagne van WTFFF!?. Ik join #noblamenoshame’’ - Maaike
‘’De man die mij op mijn tiende vroeg om uit de kleren te gaan, is schuldig en zou zich diep moeten schamen.’’
“Toen ik ongeveer tien jaar oud was, kwam ik online veel in contact met volwassen mannen. Ze vroegen mij om uit de kleren te gaan en deden dat zelf ook. Ook op Omegle raakte ik in gesprek met een man. Ik vond het spannend dat hij mij mooi en opwindend vond. Al snel kwam de vraag of ik me uit wilde kleden en of ik webcamseks met hem wilde hebben. Omdat ik op die leeftijd nog niet inzag dat dit niet zo hoorde, gaf ik toe aan zijn verlangens. Later zag mijn moeder een pop-up op de laptop. Ze heeft toen het hele gesprek gelezen. Mijn wereld stortte in. Was het gek dat ik hierin mee was gegaan? Moest ik me schamen? Was het mijn schuld? Als ik nu terugkijk op de situatie dan weet ik dat het helemaal niet zo hoort; volwassen mannen die een band opbouwen met kinderen en hen vragen zich uit te kleden. Ik kon de situatie op dat moment simpelweg niet goed inschatten, ik wist nog niet goed wat ‘normaal’ is en wat niet. Ik voelde me er op dat moment goed bij, want aandacht is in de basis toch fijn? Nu weet ik dat het niet oké was. Inmiddels weet ik dat het niet mijn schuld was, en schaam ik mij er niet meer voor. De man die mij op mijn tiende vroeg om uit de kleren te gaan, is schuldig en zou zich diep moeten schamen. En daarom doe ik mee aan deze WTFFF!? campagne: ik join #noblamenoshame.’’ – Suzanne
‘’Nu, jaren later kan ik inzien dat het niet mijn schuld was en dat ik me absoluut niet hoef te schamen voor het feit dat ik nieuwsgierig was/ben naar seks en graag wil experimenteren.’’ – Linda de Munck
“Rond mijn 14e heb ik wel eens iets voor een webcam gedaan. Vanuit mijn nieuwsgierigheid naar seks ging ik chatten met onbekende mensen in anonieme chatrooms. Ik weet niet meer precies hoe het ging, maar ik raakte met iemand aan de praat en deed mijn webcam aan. Ik heb mijn shirt uitgetrokken zodat ik in mijn bh voor de webcam zat. Ik voelde een beetje aan mijn borsten en ging met mijn hand naar mijn vulva. Achteraf werd ik op school uitgescholden voor webcamslet. Ik heb nog steeds geen idee hoe ze dit konden weten en het uitschelden heeft één of twee weken geduurd. Het voelde super vervelend en beschamend, maar ik heb er gelukkig nu geen trauma aan overgehouden. Nu, jaren later kan ik inzien dat het niet mijn schuld was en dat ik me absoluut niet hoef te schamen voor het feit dat ik nieuwsgierig was/ben naar seks en graag wil experimenteren. Dus ik join #noblamenoshame omdat ik vind dat wij als vrouwen (en alle mensen) recht hebben om onze seksualiteit te ontdekken zonder dat we ons daarvoor hoeven te schamen!”. – Linda
